Νow I wanna be your dog.

Tώρα.
Τα χιλιόμετρα κι οι μήνες ξοδεύτηκαν σ' ένα ταξίδι που ξεκίνησε να είναι προς το μέλλον μα πήρε κατέυθυνση εσωτερική κι επίπονη.
Και το 'ξερα,κι ήμουν προετοιμασμένη.
Και κολύμπησα σε αμέτρητες κουταλιές νερό προσπαθώντας να μην πνιγώ,χωρίς να το καταφέρνω πάντα.

Κι έπεσα,και προσπάθησα να σηκωθώ και πληγώθηκα,άλλοτε βαθειά κι άλλοτε επιφανειακά, κι έκανα υπομονή.Άλλοτε για σένα κι άλλοτε για μένα.

Προσπάθησα να χαθώ και ν' αναπνεύσω,δίχως να παραπονιέμαι και πολύ,με την επίγνωση της δικής μου συμβολής στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Και το 'ξέρα κι ήμουν προετοιμασμένη.

Μα τώρα,τώρα πια σώθηκαν οι αντοχές κι οι δυνάμεις και σε θέλω εδώ.
Σ' αυτό το δωμάτιο,σ' αυτό το σπίτι,σ' αυτή την αγκαλιά.
Και δεν περνάνε οι ώρες,δεν ξημερώνουν οι μέρες κι όλο σ αναζητώ στον πάτο κάποιου ποτηριού γεμάτου αλκοόλ κι όλο χάνω κάτι από εμένα όταν λες δεν θα 'ρθεις.
Κι όλο σβήνει η μορφή σου,κι όλο ξεθωριάζουν οι αναμνήσεις κι όλο λέω πως δεν μπορώ ν' αντέξω την αναμονή.

Και το 'ξερα κι ήμουν προετοιμασμένη.

Kι είναι λες και το κάθε τσιγάρο,το κάθε ποτό θα σε κάνει να έρθεις πίσω λιγάκι πιο γρήγορα.Λες και θα κάνει την έλλειψη  λιγάκι πιο υποφερτή,λες και δια μαγείας θα γίνουν το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα και να μπεις.Και το βλέμμα πέφτει όλο και πιο συχνά στην είσοδο του εκάστοτε μαγαζιού κι η καρδιά χτυπάει λιγάκι πιο γρήγορα κάθε φορά που ακούγεται κουδούνι κι εσύ δεν έρχεσαι ποτέ.
Κι ο χρόνος δυνάστης και τα ρολόγια βασανιστές και το ημερολόγιο άσπονδος φίλος.

Και το 'ξερα κι ήμουν προετοιμασμένη.

Give me hope in silence.

Eίναι πιο εύκολο με την ελπίδα λένε.Πάντα διαφωνούσα.
"Και προπαντώς όχι αυταπάτες" που λέει κι ο ποιητής...
Σε μπελάδες σε βάζει μωρέ.Μια νεφελένια γκόμενα που σε σπρώχνει ένα βήμα μπροστά.
Γιατί την έχεις τόση ανάγκη πια;

Tο 'σπασα.

Χμμμ..Ναι.Ή έστω το ράγισα ανεπανόρθωτα.Καταλάθος,δεν είχα σκοπό.Κάτι ο πανικός,κάτι η ανασφάλεια,κάτι που δεν αντέχω-αν δεν μιλήσω θα σκάσω- πολύ θέλει;
Μεγαλοστομίες κι υπερβολές...Να δεις που,πώς το λένε οι αισοόδοξοι;
Α ναι.Όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

Μόνο που εσύ θα είσαι τόσο σακατεμένος από την διαδρομή,τόσο συναισθηματικά ανίκανος,που σιγά μην το χαρείς.

Give me a break!

Mια απο εκείνες τις διαολεμένες μέρες που όλα πάνε κάπως στραβά.Όχι τελείως ανάποδα,μα κάπως στραβά.Το λεωφορείο που έχασες,ο καθηγητής που περίμενες δύο ώρες και δεν εμφανίστηκε ποτέ, ένας φίλος που σ' απογοήτευσε,ο καφές που βγήκε χάλια,ο πονοκέφαλος που δεν σ άφησε στιγμή, όλα μαζί κι όλα ξέχωρα να συνθέτουν το πορτραιτο μιας μέρας που θέλεις να τελειώσει.

Κι εύχεσαι να μην σπάσει κάτι που δεν φτιάχνεται με λίγο χαμόγελο και καλή θέληση.
Είναι απλά μια μέρα.Και θ' έρθουν κι άλλες διαφορετικές.

Καινούργια αρχή;

Μην με ρωτήσεις γιατί.Έτσι μωρέ γιατί το ήθελα χρόνια και φοβόμουν.
Έτσι,γιατί είπα να κάνω τα πράγματα αλλιώς αυτή την φορά.
Μην περιμένεις και πολλά,ξέρεις τώρα...
Μπορεί να το βάλω στα πόδια.Απλά τούτη την φορά έφτασα ως την πρώτη δημοσίευση.
Ένα βήμα πιο κοντά.