Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Βαριά ποτά,βαριά τσιγάρα.

Κι αν το σκεφτείς τις πιο σημαντικές μας στιγμές τις περάσαμε πάνω από ποτήρια.
Ποτήρια του κρασιού,σφηνοπότηρα, ποτήρια.

Εκεί είπαμε τα πιο μεγάλα λόγια,τα πιο βαθειά κρυμμένα μυστικά, παραδεχθήκαμε τις πιο βαθιές ανασφάλειες,τα πιο μεγάλα λάθη.

Εσύ έπινες βότκα,εγώ τζιν κι αναλύαμε όσα θέλαμε κι όσα δεν θέλαμε κι όλα όσα θα πρεπε ή δεν θα πρεπε να ξεστομίσουμε.Εσύ μιλούσες,εγώ άκουγα και προσπαθούσα ν'αποδείξω πως ήμουν έξυπνη και πως αντέχω.Το παραδέχθηκες,σε παραδέχθηκα κι ύστερα σε απέρριψα και τώρα πια δεν με νοιάζει.Δεν με νοιάζει αν θα σε ξαναδώ κι αν ποτέ τα ξαναπούμε.Είπαμε αρκετά,ίσως κ παραπάνω απ' όσα πρέπει.Κι έτσι δεν χρειάζεται να πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνεις.Ξέρω πως με τον τρόπο σου θα είσαι καλά.Κι ας μην συμφωνώ.

Προσπάθησες να με τραβήξεις πίσω στο χάος μας,δεν σε άφησα.Προσπάθησα να σε παρασύρω,δεν τα κατάφερα.Κι ύστερα εγώ μιλούσα κι εσύ άκουγες και προσπαθούσες ν' αποδείξεις πως έχεις δίκιο σε όλα και πως ξέρεις τι κάνεις.Και μετά θύμωνα κι έφευγα.Μ' έκανες να κλάψω,σ' έκανα να γελάσεις,περάσαμε βράδια σε μαγαζιά και σε δρόμους κι όλα αυτά μοιάζουν μακρινά και λίγο ξένα μα μ' έσπρωξαν μπροστά με τον πιο βίαιο τρόπο κι ας είχα βολευτεί.

Τα ξεγυρισμένα μας μεθύσια,τα βαριά λόγια,τα γέλια μας και τις φωνές μας τα έχω κρατήσει όλα σ' ένα κουτί μες το μυαλό μου,σαν καρτ- ποσταλ από ταξίδι,και που και που τα θυμάμαι για να μην ξεχάσω να ζω.

Δεν θα το διαβάσεις ποτέ,δεν ξέρεις την ύπαρξη αυτού του μπλογκ,και ξέρω ακριβώς πως θα το σχολίαζες  αν ποτέ το μάθαινες.Έξυπνες ατάκες,λιγακι προσβλητικές,που όμως θα μ' έκαναν να γελάσω.


Godspeed  you asshole.


(Για σένα Α.Ρ.)



Κυριακή 12 Μαΐου 2013

J' y suis jamais allée.

Είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.Κι αυτό το σαουντρακ της Αμελί πια,τί καταστροφή;

Το χόρεψα ένα βράδυ μαζί σου.Ήρθες κι έφυγες και τώρα είναι σειρά μου να έρθω για να σε δω να φεύγεις ξανά.Σαν να συνήθισα την ιδέα ή είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.

Τούτη η πόλη ,που με φιλοξένησε το εξάμηνο που πέρασε,είναι γκρίζα και κρύα.Κι οι άνθρωποι ευγενικοί μα απόμακροι.Κι όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς κι όμως έγιναν έτσι και πήρα ένα κουτί αναμνήσεις να φέρω μαζί μου πίσω.Παράξενο,μέσα σ' αυτές κι εσύ.

Ήρθες να με βρεις κι ας ήμουν εγώ που υποσχέθηκα πως τα χιλιόμετρα δεν έχουν σημασία.Σαν να σε αγάπησα ξανά.Όχι εκείνο το εφηβικό κι απόλυτο.Κάτι πιο γήινο.
Διάβολε μεγαλώνω.



Ο γκρίζος ουρανός που δεν λέει να βγάλει ήλιο,μια γλώσσα που αγάπησα κι ένα ταξίδι  στην πόλη που ονειρευόμουν από παιδί σχεδόν.Δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τίποτα δεν πήγε καλά σ' εκείνο το ταξίδι κι όμως όλα ήταν τόσο υπέροχα.Κι αν μένει κάτι πιο έντονα είναι οι στιγμές απελπισίας που ξέσπασα σε γέλια.Το 'ξερα από τότε πως θα γίνει μια υπέροχη ανάμνηση εκείνη η απελπισία.

Μοιάζει σαν να μην πήγα ποτέ.Σαν να μην ήμουν εγώ.Κι είναι κι η ταινία,που την ξαναείδα κι έκλαψα γιατί αναγνώριζα τα σημεία που περπάτησα.Μια μέρα των ημερών ίσως ξαναπάω,ίσως πάλι να ήταν η μόνη μου ευκαιρία.Μα το έκανα κι ας νομίζω ακόμα πως ήταν απλά ένα όνειρο.


Είχα ανάγκη να φύγω.Πνιγόμουν από την ζωή μου.Εδώ ανάσανα πιο καλά.Κι ας ήταν για τόσο λίγο,κι ας μην έχει σχεδόν ποτέ ήλιο.



Μα είναι νωρίς ακόμα γι' απολογισμούς.Δεν τελείωσε ακόμα.Μα να,τόσο καιρό δεν έγραψα ούτε μια λέξη γι' όλο αυτό και τώρα έρχονται όλα ανακατεμένα στον νου μου.
Ας είναι.Εδώ γεννήθηκε το παράλογο κι ας το αγκαλιάσω δίχως δισταγμούς.
Δέκα σειρές πιο μπερδεμένες από ποτέ.

Είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.Είναι που τα πιο μεγάλα πράγματα αδυνατούν να πάρουν μορφή στις σκέψεις μου,κι αυτό παραήταν μεγάλο.