Κάτι μου κάνουν οι Madrugada.Με κάνουν να θέλω να βγάλω την καρδιά μου και να στην δώσω.
Και το αστείο είναι ότι δεν ξέρω αν έχω πια.Ούτε αυτό ούτε το μυαλό μου.Είναι που πρέπει να μείνω μόνη να δω κι είναι που δεν μπορώ να κάνω ούτε μια μικρή προσπάθεια να μην κλάψω άλλο.Τα κόκαλα νεκρών εραστών κροταλίζουν κάθε βράδυ για να μου θυμίζουν όλα εκείνα τα λόγια που είπα για τον έρωτα.Και για τους ποιητές.Και τώρα ξέφτισαν όλα και μ' άφησαν μισή.Σαν κακογραμμένη σκηνή από γλυκανάλατη ταινία,σαν ψέμα,σαν κάλπικη λίρα που πάνω της ονειρεύτηκες μια ζωή ολόκληρη.Θα βγω να ξεχαστώ,θα πιω για να μην νιώθω και θα ξυπνήσω ρομποτάκι,στην θέση μου,μ' όλους μου τους φόβους να με αγκαλιάζουν σαν πανοπλία.
Έχω τον The Boy να μου ουρλιάζει στο αυτί σ' εκκωφαντική ένταση να κόψω το χέρι,περπατώ τόσο γρήγορα ώστε μου λιγοστεύει η ανάσα,είναι ξημέρωμα κι είμαι στους δρόμους της πόλης μόνη.
Φοβάμαι.Κάθε μέρα γονατίζω λίγο πιο πολύ.Το ιλουστρασιόν μου μέλλον μου σκάσε στα χέρια σαν αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός και μ άφησε χωρίς όνειρα.Ξέρεις τί είναι αυτό για μένα;
Η ανάσα λιγοστεύει όλο και πιο πολύ.Βγαίνω παραλία.Πονάνε τα πόδια μου,τα κόκαλα μου το μυαλό μου.Θα με πουν τρελή που τρέχω έτσι άσκοπα τέτοια ώρα..κι ο κίνδυνος;
Σάμπως είναι μεγαλύτερος απ τον ψυχολογικό μου αφανισμό;
Δεν ξέρω,δεν ξέρω, ΔΕΝ ΞΕΡΩ.
Ένα στυλό ρε παιδιά κι ένα χαρτί να βάλω τ ασυμμάζευτα σε κουτάκια κι έτσι παστρικά κι ωραία να τα βάλω στην άκρη να μην πλακώνουν.Κανείς;Ας είναι.Πακέτο από τσιγάρα,στον πάτο της τσάντας στυλό,μικρή στάση κάτω από μια λάμπα.Μεσήλικας κραδαίνει τον φαλλό του και μου ρχετε να του τον ξεριζώσω και να τον πετάξω στα σκυλιά που μου χαλάει την γαλήνη.Όχι σήμερα,όχι τώρα.Τώρα πρέπει να μαι μόνη,δεν μπορώ να σ' αντιμετωπίσω.Τρέχω να βγω σε ασφαλές έδαφος κι αναρωτιέμαι για την μοναξιά του επιδειξία,καθώς και για το πόσο τρομοκρατήθηκα στην θέα ενός άγνωστου φαλλού.Τί θα λεγε ο Φρόιντ για κάτι τέτοιο;Δεν μπορεί κάτι θα έχει πει και γι αυτό.
Το αίμα βαράει δυνατά στα μηνίγγια μου,παλεύω να σκεφτώ,παλεύω ν ακούσω έστω τις σκέψεις μου,να ψάξω αν υπάρχουν.Είχα ένα όνειρο,όχι μεγαλοπρεπές,μικροαστούλικο,μα μ' έκανε να νιώθω καλά.
Τώρα το μόνο που έχω είναι ένα κενό που δεν μπορώ να γεμίσω ούτε με ξύδια,ούτε με τσιγάρα,ούτε με χαμόγελα.Και τον The Boy να μου ουρλιάζει στο αυτί να κόψω το χέρι.
Τον Αύγουστο Κορτώ ομολογώ πως μέχρι πολύ πρόσφατα ούτε που τον είχα ακούσει στην ζωή μου.Μια μέρα,σ' ένα βαρετό μάθημα μέσα στο γκρίζο αμφιθέατρο της σχολής,είδα μια συμφοιτήτρια μου να διαβάζει "Το Βιβλίο της Κατερίνας" στα κρυφά κι έμοιαζε τελείως απορροφημένη...
Έχω μια αρρώστια με τα βιβλία.Αν μπορούσα θ' ασχολούμουν μόνο μ αυτά στην ζωή μου.Θα τα διάβαζα,θα τα μετέφραζα,θα τα καταχωρούσα όλα τόσο τακτικά μες το λειψό μυαλό μου έτσι ώστε να θυμόμουν κάθε τους αράδα.
Ένα εκατομμύρια ερωτήματα μου γεννήθηκαν μόλις έμαθα την ιστορία πίσω από την ιστορία.Π'ως είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό;Πως το καταφέρνεις να ξαναζήσεις κάτι τόσο οδυνηρό και να το αποτυπώσεις με τέτοιο τρόπο;
Έψαξα το συγγραφέα,ένα τρόπο να μάθω πιο πολλά.Ο μεγαλύτερος ρουφιάνος της εποχής μας ή αλλιώς "το δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης" μ' οδήγησε στην κλειδαρότρυπα που λέγεται "το προφίλ του" κι έτσι μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στην ζωή του ή τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που αφήνει να φανούν.Βρήκα μια γλύκα,έναν άνθρωπο που μου θυμίζει κάποιον δικό μου και μια φράση που επαναλαμβανόταν σαν ρεφρέν ενός νοσταλγικού τραγουδιού. "Αγάπη ολούθε".
Παντού αγάπη,προς όλους αγάπη,απ όλους αγάπη.Γιατί έτσι της πρέπει ρε.Για την μαμά σου που πια δεν είναι εδώ κι όμως την έχεις δίπλα σου σε κάθε σου βήμα,για το αγόρι σου,για τον μπαμπά σου κ την γυναίκα του,για ένα λούτρινο που σ ακολουθεί μέχρι κ στο Παρίσι...Παντού γύρω τριγύρω σου ν' ανθεί, κι ας τους να λένε.Πάντα έτσι ήταν.Πάντα φοβόμασταν ό,τι δεν γνωρίζαμε και συχνά το πολεμάμε λυσσαλέα.
Με στερεότυπα,με προκαταλήψεις,με ταμπού μ' ότι κι αν το ντύσεις ίδιο θα μείνει κι ας μην το δεχθείς.Είναι η πρώτη ύλη του κόσμου κι ας διαφωνούν οι φυσικοί.Δεν μπαίνει σε κουτιά,δεν φορά ταμπέλες κι όσο εσύ μίζερα αφορίζεις,την βλέπεις δίπλα σου και κλείνεις τα μάτια.Σε πόνεσε;Σου θύμισε πως εσύ δεν μπορείς με τόση σιγουριά να πεις έναν άνθρωπο δικό σου,όχι σαν κτήμα σου μα να,σαν κομμάτι του εαυτού σου.Σαν να λέμε προέκταση του χεριού σου για να φτάσεις τ' όνειρό σου,της καρδιάς σου που μεγάλωσε λίγο για να χωρέσει κι άλλος ένας,του ποδιού σου για να κάνεις πιο σταθερά βήματα.Έτσι απλά δικό σου,σαν να το είχες πάντα κι έτσι απόλυτα προστατευμένο,μ' επίγνωση του πόνου της απώλειας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί,μα όταν άκουσα να μιλάνε έτσι για τον Αύγουστο ένιωσα πως μιλάνε για τον συμφοιτητή μου που με πάθος προσπαθούσε να μιλήσει για μια κοπέλα που τελικά ήταν αγόρι,γι' έναν απ τους πιο κοντινούς μου φίλους που απλά και δίχως φανφάρες,μα με περίσσιο χιούμορ,μου έδειξε το αγόρι που του αρέσει,για την φίλη μου την ... που χρόνια πάλευε ν' αποδεχθεί πως της αρέσουν τα κορίτσια φτάνοντας σε οριακές καταστάσεις λόγω της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας της.
Και κάτι μέσα μου έσπασε γιατί κατάλαβα πόσο αδύναμη είμαι να φτιάξω μαζί τους ένα κόσμο που να τους χωράει όλους τους,όπως τους χωράει η καρδιά μου.Με τα χαμόγελά τους,τις παραξενιές και την ομορφιά τους.Με τα κορίτσια τους και τ' αγόρια τους,με τις επιλογές τους που ποτέ δεν μ έκαναν να τους δω διαφορετικά γιατί διάβολε,ΔΙΑΒΟΛΕ είναι υπέροχοι Άνθρωποι.Και ως τέτοιοι έχουν δικαίωμα να ζουν.
"Η αγάπη δεν είναι κοντσέρτο αρπίχορδου σε κάποιο αριστοκρατικό σαλονάκι. (...) Η αγάπη είναι κάτι το ιδιωτικό και πρωτόγονο, και κάπου μέσα της έχει μια δόση φόβου και τρόμου. Σκέφτομαι το χαρτί της Σελήνης στην τράπουλα του Ταρό: ένα παράξενο, τεράστιο καρκινοειδές οστρακόδερμο, με γυαλιστερή πανοπλία και απειλητικές δαγκάνες, βγαίνει τσαλαβουτώντας από μια στέρνα καθώς άγρια σκυλιά ουρλιάζουν προς το φεγγάρι. Πίσω απ' τις καρδούλες και τα λουλουδάκια, η αγάπη είναι κάτι τέτοιο. Όλες οι προσπάθειες να τη νοικοκυρέψουμε, να τη ραφινάρουμε, να ντύσουμε τα καβούρια περιστέρια και να τα βάλουμε να τραγουδάνε σα σοπράνο, είναι τζίφος."
Και τώρα τί;Ζητάς από μένα αισιοδοξία;Πφφ...Σαν να μην ξέρεις πόσο σκατένια μπορώ να τα κάνω όλα.
Μ' αρέσει τ' 'όνειρο σου,το θέλω και για δικό μου.Να το δανειστώ ε;Δεν σε πειράζει;
Η
πίεση έχει φτάσει στο ζενίθ κι έχω ανάγκη να σκέφτομαι όμορφα το
μέλλον,έχω ανάγκη να υπάρχει μέλλον μακρυά από όλες εκείνες τις σκέψεις
μου.Ξέρεις μωρέ ποιες λέω...Εκείνες που κοντεύουν να με φάνε
ζωντανή.Εκείνες που σαν θηλιά έχουν δεθεί γύρω από μυαλό μου και δεν μ'
αφήνουν ν' ανασάνω.
Καταφύγιο θα 'χεις πάντα,κι αν όχι μέσα σου τότε
στο σαλόνι μου,σε μια βόλτα στην θάλασσα που θα κάνουμε μαζί,σ' ένα
κουτάκι μπύρα αγορασμένο μισό-μισό.Θα λεγα το ίδιο και για ένα πακέτο
τσιγάρα,μα δεν καπνίζεις πανάθεμα σε.Καλά κάνεις,μια απ' τις δυο μας
πρέπει να μείνει ζωντανή.Καλύτερα να είσαι εσύ αυτή.Μπορείς να κάνεις
τον κόσμο πολύ πιο όμορφο,πολύ πιο γελαστό κι αισιόδοξο απ ότι εγώ.
Να
εχθρευόμαστε την μιζέρια.Να την πολεμάμε.Τούτο μόνο σκέφτομαι και
παλεύω να μείνω λογική.Γιατί το μυαλό μου λειτουργεί ανάποδα ώρες
ώρες.Να μην πέσουμε αμαχητί. Κι αν ο κόσμος τελειώνει μ' ένα λυγμό,ας
μην είναι ο δικός μας.
Βλέποντας τους στίχους το περίμενα ουρλιαχτό.Ίσως γιατί εγώ πρέπει να τα ουρλιάξω αυτά,ίσως γιατί έτσι τους πρέπει.
Η παράνοια της εποχής,σε συνδιασμό με την εσωτερική,δική μου,μοναδική, καταδική μου παράνοια είναι ένα εκρηκτικό μείγμα.Θέλω τόσα να γράψω και δε βρίσκω λέξεις.Παράξενο,αυτό κάποτε ήταν το ταλέντο μου.
Τώρα έγινε το να πέφτω.Γενικά,ειδικά,νοητικά και νοητά.Από μπαλκόνια,σε σκέψεις,σε θλίψη,σε μελαγχολία-πόσες λέξεις να περιγράψουν το γκρίζο;
Πόσες μέρες να κρατούν το γκρίζο αγκαλιά και πόσες αγκαλιές να χαθούν στους δρόμους της πόλης;
Χιλιόμετρα,αποστάσεις,υποσχέσεις και φόβοι.Και μια εξάντληση να πλανάται στον αέρα σαν σιγουριά.
