Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

In time, you and I, we'll shine.

Τόσο καιρό το απέφευγα. Είχα σχεδόν χρόνο ν' ακούσω αυτό το τραγούδι. Το τραγούδι μας δηλαδή.Εκείνο που χορεύαμε κάτι βράδια στο παλιό μου σπίτι, σ' εκείνο το μικρό σπιτάκι που στα 30 του τετραγωνικά μέτρα στέγασε τόση ευτυχία, που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε.

Σήμερα εισέβαλε ξαφνικά στα αυτιά μου.Από το πουθενά. Και δεν έσπασα σε μικρά κομματάκια.Ανάσανα βαθιά, άναψα ένα τσιγάρο, χαμογέλασα και σκέφτηκα πως εμείς οι δύο τα καταφέραμε.

Φωτίσαμε ουρανούς και στερεώματα ολόκληρα με την λάμψη μας. Αψηφίσαμε κάθε συμβουλή και κάθε κίνδυνο και κάθε λογική. Δεθήκαμε με χιλιάδες μικρά αόρατα νήματα και κουβαλήσαμε ο ένας την καρδιά του άλλου μέσα στην καρδιά του. 

Είχαμε για χρόνια και οι δύο ένα τόσο δα μικρό ρουμπινάκι, κατακόκκινο, στην χούφτα μας και το πήραμε μαζί μας στα πέρατα του κόσμου. Και δεν έχασε την λάμψη του.Το προστατέψαμε από θύελλες και κακοτοπιές, το γυαλίσαμε όταν θάμπωσε, του δείξαμε έναν άλλο τρόπο να υπάρχει.

Ποτέ δεν θα στο ζητήσω πίσω. Είναι δικό σου και το αξίζεις όσο κανένας άλλος.Και κάθε φορά που σε συναντώ φουσκώνω από περηφάνια που μπορώ να πω πως με αγάπησες. 

Μεγαλώσαμε μαζί, κι αντέξαμε. Κόντρα σε κάθε πιθανότητα, εμείς τα καταφέραμε.Τι ρε χαζό, επειδή χωρίσαμε; Ποιος άλλος ρε μωρό μου μπορεί να χωρίσει όπως εμείς; Ποιος άλλος μπορεί να χωρίσει με τόση αγάπη; Τα καταφέραμε σου λέω!


Θα είσαι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου, θα σε φέρω πάνω μου ως παράσημο. Κι εύχομαι κάθε φορά που ακούς το Shine να χαμογελάς.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά

Κάθε μέρα που περνά σε αυτή την πόλη πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πως δεν είμαι εδώ.
Δεν υπάρχω εδώ, δεν έχει χώρο για μένα, δεν πρέπει να βουλιάξω ή να βολευτώ, δεν πρέπει να βρω μια χαραμάδα για να μπω.

Δεν υπάρχω εδώ. Υπάρχει η καρικατούρα του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου. Αυτό γίνομαι κάθε φορά που επιστρέφω.

Δεν ορίζουν αυτοί οι άνθρωποι το μπόι μου ούτε τα βήματα που κάνω προς τα εμπρός.Δεν έχει σημασία πως με βλέπουν, δεν έχω τίποτα να αποδείξω στον εαυτό μου γοητεύοντας τους.Γιατί προσπαθώ;

Κάθε μερα που περνά ξυπνάει τα φαντάσματα της εφηβείας κι αν κάτι πονάει πιο πολύ, είναι που πίστευα πως πια δεν με τρομάζουν.Είναι που νόμιζα πως αν τρεξω αρκετά μακρυά, αν με αγγίξουν άλλοι άνθρωποι, αν αγκυροβολήσω σε νέο τόπο, όλα αυτά θα ξεριζωθούν από μέσα μου και θα μπορώ να μην σκύβω πια το κεφάλι από φόβο ή ντροπή.

Ο αέρας που ανασαίνω δεν είναι αυτός.Δεν έχει τόπο για μένα εδώ, δεν ετεροκαθορίζομαι από μια κοινωνία που απορρίπτω, όχι από αντίδραση μα από επιλογή.

Όσα έγιναν εδώ δεν με ορίζουν πια.Ξέμειναν πίσω, να στοιχειώνουν κάθε βήμα μου σε κάθε πλάκα πεζοδρομίου αυτής της πόλης.Περπάτησα σε νέα μέρη, πιο φιλόξενα και βρήκα που ανήκω.Μπόρεσα να αντέξω τον εαυτό μου, μεγάλωσα.

Κάθε μέρα, πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο μακρυά έχω φύγει από όλα αυτά.

Ποτέ ξανα σκυφτή, ποτέ ξανά φοβισμένη.

"Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού"



Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Σαν παιδί

Έχω τόσα μέσα μου και μια ανυπέρβλητη ανάγκη να γράψω. Μα οι λέξεις μου με εγκατέλειψαν, με άφησαν μόνη να αντιμετωπίσω το χάος.

Το κεφάλι μου γυρίζει από τις σκέψεις, ή μάλλον φταίει το κρασί. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.

Νιωθω σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Θα θελα να μπορούσα να τα πω όλα με έναν μονόλογο, σπαρακτικό και μετρημένο. Κατάγομαι από μια γενειά απίστων, η μοίρα μου όρισε να ακολουθήσω την πατρoγονική αμαρτία που τόσο σιχαίνομαι. Προδοσίες, πάθη, λάθος αποφάσεις, παιχνίδια της τύχης, μια μάχη. Μόνο που δεν μάχεται αδερφός τον αδεφό, η κόρη τους νόμους και η κατάληξη δεν θα ναι ο Άδης μήτε η λύση του δράματος και η κάθαρση. Η κατάληξη θα είναι πεζή, όπως όλες οι ζωές όσων δεν κατάγονται από γενιά βασιλική, μήτε έχουν στην πλάτη τους το βάρος όλου του κόσμου ή μιας πόλης έστω.

Ο τόπος της μάχης είναι το σώμα μου, εκείνο που πληγώνω κι απαρνιέμαι και πληγώνω, με κάθε ευκαιρία. Και οι αντίπαλοι είμαστε εγώ και το μυαλό μου, οι επιθυμίες που κυβερνούν την λογική, η λογική που καταπνίγει τις επιθυμίες.

Ξέρω ποιο είναι το σωστό. Πάντα ξέρω ποιο είναι το σωστό. Κι όμως το μυαλό με παίρνει από το χέρι σαν παιδί για να με οδηγήσει εκεί όπου υπάρχει πόνος και χαμός. Μου δίνει στον δρόμο καραμέλες, για να ξεγελάσει τις συμφορές. Κι εγώ, σαν παιδί, πιστά ακολουθώ την έξη μου μέχρι την καταστοφή.

Θα ήταν τόσο βολικό και σωτήριο να φταίει η μοίρα ή οι Θεοί. Να είμαι έρμαιο των αποφάσεων άλλων, να μην κρατούσα εγώ το σπαθί που σκότωσε.Να φταίει το κρασί, κι όχι η απόφαση μου να τα διαλύσω όλα μέσα σε δυο λεπτά. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.

Η πίεση που μου ασκείται είναι αντιστρόφως ανάλογη με την λογική μου.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

I put a spell on you.

Έχω μια μελανιά στο χέρι μου από την τελευταία φορά που σε είδα, την Nina Simone να τραγουδάει το I put a spell on you με την υπέροχη, βαθιά νέγρικη φωνή της και εκείνο το τελεσίδικο because you're mine μου θυμίζει τον τρόπο που σε κοιτούσα. Για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα της αιωνιότητας ήσουν δικός μου.Η αίσθηση της εξουσίας ήταν μεθυστική, πιο μεθυστική κι από τα ποτήρια με αλκοόλ που ρουφούσαμε χαμογελώντας όλο το βράδυ.

Είναι καλοκαίρι, η ζέστη μου δημιουργεί αυτή την γλυκιά αίσθηση της ραστώνης, η κουρτίνα χορεύει με το αεράκι στους ρυθμούς της τζαζ κι εγώ το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνη η μικρή, η τόση δα, μελανιά που έχω στο μπράτσο. Και χαμογελώ. Δεν με ρώτησε κανείς για αυτήν, δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, κι είναι έτσι πιο γλυκιά και πιο δικιά μου. Καμιά φορά την πιέζω λίγο με το δάχτυλο, ίσα να νιώσω τον πόνο, ίσα να ξαναθυμηθώ.

Ξαναβάζω το τραγούδι απ' την αρχή. Η εισαγωγή του σου δημιουργεί την ανάγκη να υποτάξεις ή να υποταχθείς. Η φαντασία οργιάζει μπροστά στις άπειρες εκδοχές των δύο πιθανοτήτων κι εγώ ξεφυσώ τον καπνό και παρατηρώ αν τα σχήματα του σου μοιάζουν. Μου φαίνομαι αστεία,αλλά ταυτόχρονα νιώθω ζωντανή, οπότε αφήνομαι στην ονειροπόληση μου δίχως να με λογοκρίνω.



Μια μέρα θα στο βάλω να το ακούσεις. Εγώ. Και θα φροντίσω να χαραχτεί για πάντα στην μνήμη σου, με τον τρόπο που εγώ το νιώθω. Μια μέρα. Τώρα νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για ό,τι δεν ζήσαμε και χαϊδεύω απαλά την μελάνια στο χέρι μου από το δικό σου.
Ποτέ πριν ο πόνος δεν υπήρξε τόσο εθιστικός. 

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Τα πάθη της βροχής

Θυμάσαι που λέγαμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, κι όποτε μας την βαράει να το γεμίζαμε βενζίνη και να φεύγαμε; Τσίτα οι μουσικές κι όλα καλά.

Σήμερα βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα από το απόγευμα, κι η Ειδομένη είναι τόσο κοντά, κι αν είχαμε εκείνο το αυτοκινητάκι θα το γεμίζαμε βρεγμένους ανθρώπους και χαμόγελα.
Θα περνούσα να σε πάρω, θα με έλεγες τρελή αλλά μέσα σου θα φούσκωνε μια τόση δα περηφάνια που είμαι φίλη σου, γιατί το ξέρω, καμιά φορά σε εκπλήσσω ευχάριστα με κάτι τέτοια. Το βλέπω σπάνια στα μάτια σου.

Η Ειδομένη τώρα πρέπει να είναι τώρα ένας απέραντος βαλτότοπος κι εγώ σκύβω το κεφάλι, προφυλαγμένη μέσα στο σπίτι μου, που δεν έκανα τίποτα για να βοηθήσω.

Και δεν φτάει το αμάξι, ούτε κι εσύ που δεν είσαι εδώ, φταίω εγώ.