Κάθε μέρα που περνά σε αυτή την πόλη πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πως δεν είμαι εδώ.
Δεν υπάρχω εδώ, δεν έχει χώρο για μένα, δεν πρέπει να βουλιάξω ή να βολευτώ, δεν πρέπει να βρω μια χαραμάδα για να μπω.
Δεν υπάρχω εδώ. Υπάρχει η καρικατούρα του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου. Αυτό γίνομαι κάθε φορά που επιστρέφω.
Δεν ορίζουν αυτοί οι άνθρωποι το μπόι μου ούτε τα βήματα που κάνω προς τα εμπρός.Δεν έχει σημασία πως με βλέπουν, δεν έχω τίποτα να αποδείξω στον εαυτό μου γοητεύοντας τους.Γιατί προσπαθώ;
Κάθε μερα που περνά ξυπνάει τα φαντάσματα της εφηβείας κι αν κάτι πονάει πιο πολύ, είναι που πίστευα πως πια δεν με τρομάζουν.Είναι που νόμιζα πως αν τρεξω αρκετά μακρυά, αν με αγγίξουν άλλοι άνθρωποι, αν αγκυροβολήσω σε νέο τόπο, όλα αυτά θα ξεριζωθούν από μέσα μου και θα μπορώ να μην σκύβω πια το κεφάλι από φόβο ή ντροπή.
Ο αέρας που ανασαίνω δεν είναι αυτός.Δεν έχει τόπο για μένα εδώ, δεν ετεροκαθορίζομαι από μια κοινωνία που απορρίπτω, όχι από αντίδραση μα από επιλογή.
Όσα έγιναν εδώ δεν με ορίζουν πια.Ξέμειναν πίσω, να στοιχειώνουν κάθε βήμα μου σε κάθε πλάκα πεζοδρομίου αυτής της πόλης.Περπάτησα σε νέα μέρη, πιο φιλόξενα και βρήκα που ανήκω.Μπόρεσα να αντέξω τον εαυτό μου, μεγάλωσα.
Κάθε μέρα, πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο μακρυά έχω φύγει από όλα αυτά.
Ποτέ ξανα σκυφτή, ποτέ ξανά φοβισμένη.
"Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού"
Δεν υπάρχω εδώ, δεν έχει χώρο για μένα, δεν πρέπει να βουλιάξω ή να βολευτώ, δεν πρέπει να βρω μια χαραμάδα για να μπω.
Δεν υπάρχω εδώ. Υπάρχει η καρικατούρα του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου. Αυτό γίνομαι κάθε φορά που επιστρέφω.
Δεν ορίζουν αυτοί οι άνθρωποι το μπόι μου ούτε τα βήματα που κάνω προς τα εμπρός.Δεν έχει σημασία πως με βλέπουν, δεν έχω τίποτα να αποδείξω στον εαυτό μου γοητεύοντας τους.Γιατί προσπαθώ;
Κάθε μερα που περνά ξυπνάει τα φαντάσματα της εφηβείας κι αν κάτι πονάει πιο πολύ, είναι που πίστευα πως πια δεν με τρομάζουν.Είναι που νόμιζα πως αν τρεξω αρκετά μακρυά, αν με αγγίξουν άλλοι άνθρωποι, αν αγκυροβολήσω σε νέο τόπο, όλα αυτά θα ξεριζωθούν από μέσα μου και θα μπορώ να μην σκύβω πια το κεφάλι από φόβο ή ντροπή.
Ο αέρας που ανασαίνω δεν είναι αυτός.Δεν έχει τόπο για μένα εδώ, δεν ετεροκαθορίζομαι από μια κοινωνία που απορρίπτω, όχι από αντίδραση μα από επιλογή.
Όσα έγιναν εδώ δεν με ορίζουν πια.Ξέμειναν πίσω, να στοιχειώνουν κάθε βήμα μου σε κάθε πλάκα πεζοδρομίου αυτής της πόλης.Περπάτησα σε νέα μέρη, πιο φιλόξενα και βρήκα που ανήκω.Μπόρεσα να αντέξω τον εαυτό μου, μεγάλωσα.
Κάθε μέρα, πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο μακρυά έχω φύγει από όλα αυτά.
Ποτέ ξανα σκυφτή, ποτέ ξανά φοβισμένη.
"Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου