Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά

Κάθε μέρα που περνά σε αυτή την πόλη πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πως δεν είμαι εδώ.
Δεν υπάρχω εδώ, δεν έχει χώρο για μένα, δεν πρέπει να βουλιάξω ή να βολευτώ, δεν πρέπει να βρω μια χαραμάδα για να μπω.

Δεν υπάρχω εδώ. Υπάρχει η καρικατούρα του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου. Αυτό γίνομαι κάθε φορά που επιστρέφω.

Δεν ορίζουν αυτοί οι άνθρωποι το μπόι μου ούτε τα βήματα που κάνω προς τα εμπρός.Δεν έχει σημασία πως με βλέπουν, δεν έχω τίποτα να αποδείξω στον εαυτό μου γοητεύοντας τους.Γιατί προσπαθώ;

Κάθε μερα που περνά ξυπνάει τα φαντάσματα της εφηβείας κι αν κάτι πονάει πιο πολύ, είναι που πίστευα πως πια δεν με τρομάζουν.Είναι που νόμιζα πως αν τρεξω αρκετά μακρυά, αν με αγγίξουν άλλοι άνθρωποι, αν αγκυροβολήσω σε νέο τόπο, όλα αυτά θα ξεριζωθούν από μέσα μου και θα μπορώ να μην σκύβω πια το κεφάλι από φόβο ή ντροπή.

Ο αέρας που ανασαίνω δεν είναι αυτός.Δεν έχει τόπο για μένα εδώ, δεν ετεροκαθορίζομαι από μια κοινωνία που απορρίπτω, όχι από αντίδραση μα από επιλογή.

Όσα έγιναν εδώ δεν με ορίζουν πια.Ξέμειναν πίσω, να στοιχειώνουν κάθε βήμα μου σε κάθε πλάκα πεζοδρομίου αυτής της πόλης.Περπάτησα σε νέα μέρη, πιο φιλόξενα και βρήκα που ανήκω.Μπόρεσα να αντέξω τον εαυτό μου, μεγάλωσα.

Κάθε μέρα, πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο μακρυά έχω φύγει από όλα αυτά.

Ποτέ ξανα σκυφτή, ποτέ ξανά φοβισμένη.

"Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού"



Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Σαν παιδί

Έχω τόσα μέσα μου και μια ανυπέρβλητη ανάγκη να γράψω. Μα οι λέξεις μου με εγκατέλειψαν, με άφησαν μόνη να αντιμετωπίσω το χάος.

Το κεφάλι μου γυρίζει από τις σκέψεις, ή μάλλον φταίει το κρασί. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.

Νιωθω σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Θα θελα να μπορούσα να τα πω όλα με έναν μονόλογο, σπαρακτικό και μετρημένο. Κατάγομαι από μια γενειά απίστων, η μοίρα μου όρισε να ακολουθήσω την πατρoγονική αμαρτία που τόσο σιχαίνομαι. Προδοσίες, πάθη, λάθος αποφάσεις, παιχνίδια της τύχης, μια μάχη. Μόνο που δεν μάχεται αδερφός τον αδεφό, η κόρη τους νόμους και η κατάληξη δεν θα ναι ο Άδης μήτε η λύση του δράματος και η κάθαρση. Η κατάληξη θα είναι πεζή, όπως όλες οι ζωές όσων δεν κατάγονται από γενιά βασιλική, μήτε έχουν στην πλάτη τους το βάρος όλου του κόσμου ή μιας πόλης έστω.

Ο τόπος της μάχης είναι το σώμα μου, εκείνο που πληγώνω κι απαρνιέμαι και πληγώνω, με κάθε ευκαιρία. Και οι αντίπαλοι είμαστε εγώ και το μυαλό μου, οι επιθυμίες που κυβερνούν την λογική, η λογική που καταπνίγει τις επιθυμίες.

Ξέρω ποιο είναι το σωστό. Πάντα ξέρω ποιο είναι το σωστό. Κι όμως το μυαλό με παίρνει από το χέρι σαν παιδί για να με οδηγήσει εκεί όπου υπάρχει πόνος και χαμός. Μου δίνει στον δρόμο καραμέλες, για να ξεγελάσει τις συμφορές. Κι εγώ, σαν παιδί, πιστά ακολουθώ την έξη μου μέχρι την καταστοφή.

Θα ήταν τόσο βολικό και σωτήριο να φταίει η μοίρα ή οι Θεοί. Να είμαι έρμαιο των αποφάσεων άλλων, να μην κρατούσα εγώ το σπαθί που σκότωσε.Να φταίει το κρασί, κι όχι η απόφαση μου να τα διαλύσω όλα μέσα σε δυο λεπτά. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.

Η πίεση που μου ασκείται είναι αντιστρόφως ανάλογη με την λογική μου.